About Me

My Photo
gerasimos polis
Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1962, σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και αναζητώ την αλήθεια και μόνο την αλήθεια με όποια μορφή και αν μεταμφιέζεται...
View my complete profile
Monday, August 27, 2007
Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου, ότι θα ζούσα να δω τόση κατατροφή στην πατρίδα μου!! ή για να είμαι πιο σωστός, ενδόμυχα περίμενα κάτι τέτοιο αν μυστηριωδώς ξυπνούσε το Ηφαίστειο της Σαντορίνης ή της Νισύρου ή αν έδινε το ρήγμα της Αταλάντης κανένα 7,5 ρίχτερ και πάνω (Ο Μεγαλοδύναμος να μην το επιτρέψει αυτό). Όχι όμως και από πυρκαγιά τόση καταστροφή....

Η αυλή μου έχει γεμίσει στάχτη, παρακολουθούσα όλο το χθεσινό απόγευμα σιγά - σιγά να "ασπρίζει" από τη στάχτη όχι μόνο τα πλακάκια αλλά και το αμάξι μου, οι πόρτες, το καπό, η οροφή...

Αυτό το κομμάτι στάχτης,πριν από λίγες ώρες ήταν κομμάτι από τον κορμό ή το κλαδί ενός πεύκου, μιας ελιάς, ενός πουρναριού, που αφού έσβυσε, άφησε όλους τους χυμούς του, έγινε ένα με το άνεμο που έθρεψε και τάισε τη φωτιά που το έκαψε και ήλθε από τα Στύρα ή το Αλιβέρι για να καθήσει επάνω στο αυτοκίνητό μου, επάνω στα μαλλιά μου, πάνω στη μπλούζα μου, ακόμη και πάνω στη γούνα του κατάμαυρου γάτου μου του Blacky. Εύθραυστο, σχεδόν άυλο, το άγγιγμά μου το μετατρέπει σε σκόνη, διατηρεί όμως τα ίχνη της δομής του ξύλου, της μητρικής υφής, των ρόζων και των ουλών του μητρικού κορμού, μου λέει πολύ περισσότερα από αυτά που μπορώ να ακούσω και δείχνει πολύ περισσότερα από αυτά που μπορώ να δω. Κάποια από αυτά έχουν γίνει ήδη κομμάτι του δικού μου κορμιού, τα έχω εισπνεύσει και τα έχω καταπιεί, πολλά θα γίνουν ξανά δένδρα και λουλούδια, αφού γίνουν ένα με το χώμα, αφού τα παρασύρει το νερό.

Όλη αυτή η μάζα, θα γίνει αυτό που ήταν πάντα, μέρος του όλου, πιο σωστά δεν θα γίνει τίποτα, θα αλλάζει ρόλο και θέση μέσα στο είναι. Τούτες τις μέρες όμως γίναν έντρομα, που δεν τσιμπάν και δεν ζουζουνίζουν, σιωπηλοί διηγητές όλων αυτών των μακρών ιστοριών του δάσους, των δέντρων στις αυλές των σπιτών, των δρόμων και των παραλιών..... Μαζεύτηκαν πολλά πάνω από τον ουρανό και έκαναν τον ήλιο κόκκινο και πορτοκαλί, έριξαν ένα χρώμα καφέ - κροκί πάνω στους τοίχους και στα φυτά, τι όμορφη που είναι η ζωή όταν την αντικρύζεις μέσα από φίλτρο....

Πως το λέει σε ένα ποιήμα του, ο αθάνατος Νίκος Καρούζος, στη συλλογή ο ερυθρογράφος; ""...Κρίσνα βγες μέσα από τον σώμα του Τίγρη που φώλιασες... και αυτός απαντά μια χαρά χουζουρεύω εδώ μέσα........"