About Me

My Photo
gerasimos polis
Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1962, σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και αναζητώ την αλήθεια και μόνο την αλήθεια με όποια μορφή και αν μεταμφιέζεται...
View my complete profile
Friday, February 22, 2008


Μια αληθινή στιγμή αγάπης, κρατά για πάντα. Περνά από μόνη της στην παντοτινότητα και αυξάνει την ποσότητα εκείνου του συστατικού του Σύμπαντος που πάντα η επιστήμη θα προσπαθεί να προσδιορίσει.

Ίσως λοιπόν να μην υπάρχει απώλεια, τα πλάσματα που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν δεν φεύγουν ποτέ από τη ζωή μας και ούτε εμείς από τη δική τους. Ο θάνατος όμως προκαλεί μια αφόρητη ηδονή, καίει τα στήθη, κάνει τα πνευμόνια σου να πάνε να σπάσουν, ταπεινώνει το είναι σου και η θάλασσα της ανάμνησης στέλνει λίγο από το κύμα της μέσα από τα μάτια σου σε τούτο το ντουνιά.

Αν με αφορμή αυτό το κείμενο, ένα κείμενο αφιερωμένο στη μνήμη ενός γάτου, ενός κατάμαυρου γάτου που μας κρατούσε συντροφιά τα τελευταία δύο χρόνια, με χαρακτηρίσεις παιδί, ανώριμο, χαζό και αφελή, δεν θα είναι η πρώτη φορά που τα ακούω και είμαι πολύ υπερήφανος γι’ αυτό. Ίσως να εξηγείται από το γεγονός ότι μου αρέσουν τρελά τα καλά παραμύθια, οι μύθοι, οι ήρωες τους και οι ηρωικές τους πράξεις, όπως αυτή του Ζορμπά, του ήρωα του βιβλίου του Χιλιανού συγγραφέα Luis Sepúlveda «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» εκδόσεις opera. Του πιο αισιόδοξου βιβλίου που έχω διαβάσει στη ζωή μου.

Πρωταγωνιστής ο Ζορμπάς ένας κατάμαυρος γάτος που αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει- αυτό που κανονικά θα ήταν το γεύμα του - ένα ορφανό γλαροπούλι, που αναλαμβάνει να το μάθει να επιβιώνει και να πετάει. Η ωραιότερη ιστορία μαγκιάς και ανθρωπισμού που έχω διαβάσει.

Ο δικός μας κατάμαυρος, o Blacky, δεν τα κατάφερε, μέσα στο χιονιά τον κοιμήσαμε για να τον απαλλάξουμε από τον πόνο και τη αδυναμία. Τον ευχαριστώ γιατί με υιοθέτησε και με εμπιστεύτηκε, διότι όπως είπε και ο κτηνίατρος, οι γάτες μας υιοθετούν, δεν τις υιοθετούμε. Περάσαμε στιγμές συντροφιάς και χαδιών και αρκετές μικροπεριπετιούλες. Ήταν πάντα φιλάσθενος και ναζιάρης.


Εύχομαι στο γατοπαράδεισο να περνά καλά, να του κάθεται όποια γατούλα γουστάρει και να τρώγει όσες γευστική κονσέρβες θέλει, για να γλύφει τη μουσούδα του, όταν αποτρώγει.

1 comments:

OSTRIA said...

Φιλε Μακη ακου εδω μια μικρη παραλληλη ιστορια,πες το καρμα ,συμπτωση δεν ξερω...πριν τρεις μηνες 9 Ιουνη εχασα κι εγω τον αγαπημενο μου γατο το παρη,μετα απο 8 χρονια συνκατοικησης,συντροφιας,αγαπης,εφυγε την ωρα μιας καλοκαιρινης καταιγιδας,την ωρα που αστραπες εσχιζαν τον ουρανο,πεταξε κι η δικη του ψυχη για το συμπαντικο της ταξιδι για την επιστροφη εκει απο οπου ολοι καταγομαστε...Δυστυχως εφυγε με πονους,ενα τραγικο κ τρομερο τελος που με εχει ακομα και τωρα τρεις μηνες μετα αφησει αφωνο.δεν προλαβα να τον κοιμησω,επασχε απο λεμφωμα στους πνευμονες,παλεψε δυο μηνες,παλεψε κι η γυναικα μου κι εγω ολη μερα απο πανω του,ηταν γραφτο...τι να πω....αφησε πισω του αδειο το σπιτι του,τις καρδιες μας,τα δυο του αδελφια,τον μαυρουλη toulouz και το ξανθουλη berlioz που πριν 8 χρονια με τις φωνες και τη αντοχη του μας οδηγησε σε ενα σκουπιδοντενεκε οπου με κλειστα ακομη ματακια ξεψυχουσαν....πεταμενα ...Απο τοτε ειμασταν μια οικογενεια ο Παρης μεγαλοσωμος,κοκκινος με μακρυ μαλλι,ατιθασος ,διεκδικητικος,επαναστατης,ονειροπολος,ταξιδιαρα ψυχη...πατεραςκι αδελφος για τα αδερφια του,αδερφος και γιος για μας...ΕΚΕΙ που ταξιδευει ειμαι σιγουρος θαχει βρει το blacky κι ολα τα καλα παιδια...παρη αγαπημενε μου ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ...και να ερχεσαι παντα στα ονειρα μου ποτε με φτερα ποτε σαν λιονταρι με τη φουντωτη ουρα σου ορθια και κουνιστη...