About Me
- gerasimos polis
- Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1962, σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και αναζητώ την αλήθεια και μόνο την αλήθεια με όποια μορφή και αν μεταμφιέζεται...
6:10 PM | 
Posted by
gerasimos polis
Τύπος της Κηφισιάς 12.2.2010 http://www.typoskifisias.gr
«Οι ανάπηροι δεν αξίζει να μένουν στην Ελλάδα»
Από την πρώτη φορά που είχα επισκεφθεί την Κηφισιά ως παιδί μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση τα πεζοδρόμιά της. Ένας δήμος που φαινόταν «πλούσιος» με πεζοδρόμια κατεστραμμένα, δύσβατα ή απλά ανύπαρκτα. Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, σαν κάτοικος πλέον της Κηφισιάς διαπιστώνω καθημερινά πως η εικόνα αυτή παραμένει ίδια και απαράλλακτη με την ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων. Και αν η κατάσταση αυτή δυσκολεύει εμένα, αναρωτήθηκα τι θα ζει καθημερινά ένα άτομο με αναπηρία που κατοικεί στον δήμο μας. Την απάντηση μου την έδωσε ο Γεράσιμος Πόλης. Όταν ήταν μόλις 4 μηνών προσβλήθηκε από τον ιό της πολιομυελίτιδας και αυτό τον ανάγκασε να κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν μπόρεσε όμως να τον αναγκάσει να κλειστεί στο καβούκι του. Το αντίθετο μάλιστα. Ο Γεράσιμος Πόλης σπούδασε αρχιτεκτονική, εργάστηκε για πολλά χρόνια στο υπουργείο Υγείας, είναι blogger, φιλόζωος και δεν σταματάει ούτε στιγμή να μάχεται για τα δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ).
«Η εξυπηρέτηση των ατόμων με αναπηρία είναι εκ των ουκ άνευ γιατί άτομα με αναπηρία είμαστε όλοι εν δυνάμει και δυστυχώς με το νέο κτήριο του Κ.Α.Π.Η. επαληθευτήκαμε», υποστηρίζει ο κ. Πόλης. Στο ολοκαίνουργιο κτίριο του Κ.Α.Π.Η. Νέας Κηφισιάς που εγκαινιάστηκε την Κυριακή δεν έχει κατασκευαστεί ράμπα για τα άτομα με κινητικά προβλήματα, όπως προβλέπεται σύμφωνα με τη νομοθεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ). Αυτό που «προβλέπεται» είναι τα ΑμεΑ να μπαίνουν στο κτίριο από τη ράμπα του γκαράζ. ««Εάν υπήρχε ταμπέλα σε κτήριο που να λέει ‘είσοδος για Πακιστανούς, Εβραίους, χοντρούς και κοντούς’ θα γινόταν χαμός. Γιατί εμείς να πρέπει να μπαίνουμε από την είσοδο γκαράζ;», αναρωτιέται ο κ. Πόλης.
Στα εγκαίνια του Κ.Α.Π.Η. συναντήσαμε τον κ. Νεκτάριο Μαυρικάκη που επίσης κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Ο κ. Μαυρικάκης θεωρεί απαράδεκτο «ένα κτίριο καινούργιο και μάλιστα Κ.Α.Π.Η. να μην έχει πρόσβαση για τα ΑμεΑ και να αναγκάζεσαι να μπαίνεις από το γκαράζ». Αυτό που τον θυμώνει είναι ότι στο δήμο δεν υπάρχουν θέσεις για αναπηρικά αυτοκίνητα, ακόμα και σε κτήρια ή στον σταθμό του ηλεκτρικού, ενώ αισθάνεται ότι δεν έχει σημειωθεί καμία πρόοδος τα τελευταία χρόνια στο θέμα της προσβασιμότητας των ΑμεΑ στην Κηφισιά.
Σύμφωνα με όσα είπε το ΥΠΕΧΩΔΕ στον «Τύπο της Κηφισιάς», ο νόμος υπαγορεύει ότι τα κτίρια που χρησιμοποιούνται από το κοινό θα πρέπει να είναι προσβάσιμα από εμποδιζόμενα άτομα και ειδικότερα από χρήστες αμαξιδίων και θα πρέπει να διαθέτουν ράμπα κλίσης 5%, ενώ ο ανελκυστήρας σκάλας που ακούστηκε ότι πρόκειται να προστεθεί δεν καλύπτει νομικά τον σχεδιασμό του κτιρίου .
Και φυσικά δεν είναι μόνο το Κ.Α.Π.Η. που δυσκολεύει τη ζωή των ατόμων με αναπηρία. «Δυστυχώς στην Ελλάδα συζητάμε πάντα για τα αυτονόητα. Το μεγάλο πρόβλημα της Κηφισιάς είναι ότι έχει χώρο -και γι’ αυτό πολλοί ανάπηροι μετακομίζουν στην Κηφισιά- αλλά δεν έχει πεζοδρόμια. Καμία διαδρομή δεν είναι εγγυημένη για μένα», τονίζει ο κ. Πόλης. «Είναι προβληματικά τα πεζοδρόμια της Κηφισιάς. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κόψουμε δέντρα για να τον κάνουμε καλύτερο, απλά πρέπει να τολμήσουμε να κάνουμε διευθετήσεις όπως έγινε με τους ποδηλατοδρόμους που κατά τη γνώμη μου είναι μια καλή αρχή».
Μια μικρή βόλτα μαζί του ήταν η απόδειξη. Πεζοδρόμια δεν υπάρχουν σε πολλά σημεία. Σε άλλα σημεία υπάρχουν όμως και εκεί η πρόσβαση δεν είναι εγγυημένη. Σε πολλά σημεία θυμίζουν ναρκοπέδιο ή είναι κατειλημμένα από κάποιο παράνομα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Τα περισσότερα δε είναι καλυμμένα με εμπόδια, πινακίδες, παρτέρια, κάδους ή δέντρα. Και οι ράμπες, στα ελάχιστα σημεία που έχουν κατασκευαστεί, συνήθως είναι κλεισμένες από κάποιο αυτοκίνητο.
Σύμφωνα με το ΥΠΕΧΩΔΕ ο δήμος Κηφισιάς είναι «φάουλ» και πρέπει να προσαρμοστεί με τη νομοθεσία. Η νομοθεσία που υπαγορεύει, εκτός από τις ράμπες κλίσης 5%, το πλάτος, το ύψος, ακόμα και το υλικό κατασκευής των πεζοδρομίων μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας για τον δήμο Κηφισιάς. Πόσο μάλλον αν αναλογιστεί κανείς ότι η συγκεκριμένη νομοθεσία ισχύει από το 2000, δηλαδή για 10 χρόνια, ενώ ουσιαστικά υπάρχει από το 1923!
Αυτό που κάνει τρομερή εντύπωση στον κ. Πόλη είναι το γιατί οι Ελληνες πολιτικοί, ενώ βλέπουν τι ισχύει στις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, δεν μπορούν να το αντιγράψουν και να το εφαρμόσουν και στην Ελλάδα. «Εκεί υπάρχει ποιότητα περιβάλλοντος», επισημαίνει. «Πρέπει και στην Ελλάδα να γίνουν όλοι πολύ πιο υπεύθυνοι για τη δουλειά τους. Δεν μπορούν οι ξένες εταιρείες να πρωτοπορούν στο θέμα της πρόσβασης και η πολιτεία να υστερεί. Γι’ αυτό κι εγώ συμβουλεύω τους άλλους ανάπηρους ότι δεν αξίζει από ένα σημείο και μετά να παλεύουν στην Ελλάδα. Καλύτερα να την κάνουν για το εξωτερικό». Όπως δηλώνει «η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος δεν είναι αναποτελεσματικά μόνο στην αναπηρία, αλλά όταν ζεις σε συνθήκες αναπηρίας αυτή η αποτελεσματικότητα είναι ένα καίριο πλήγμα στη ζωή σου». Και αυτό είναι ένα πολύ δυνατό ερώτημα. Γιατί ο Γεράσιμος να έχει περιορισμένες επιλογές για το που θα πιει τον καφέ του και να είναι «αναγκασμένος» να καταλήγει μόνιμα στα «Starbucks» επειδή μόνο εκεί έχει πλήρη προσβασιμότητα;
Όπως μας εξηγεί ο κ. Πόλης «η προσβασιμότητα είναι μια αλυσίδα είναι ένα σύστημα από πολλούς κρίκους. Αν καταρρεύσει ένας από αυτούς τους κρίκους τότε έχω σημαντικό πρόβλημα. Αν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το πεζοδρόμιο, κατά συνέπεια δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω και το προσβάσιμο μετρό ή το προσβάσιμο λεωφορείο και έτσι αναιρούνται όλα τα άλλα πλεονεκτήματα και τα επιτεύγματα που ήδη έχω».
Ο κ. Πόλης το αποδίδει στο ότι δεν υπάρχει συμπεριφορά του πολίτη στο αστικό περιβάλλον. «Επειδή είναι πρόσφατη η αστικοποίηση μεγάλου μέρους εξωτερικών μεταναστών και επειδή στην Ελλάδα υπάρχει εντελώς λανθασμένη άποψη για το τι είναι η αστυνόμευση και θεωρούμε ότι κάποιος είναι αδικημένος αν υποστεί την εφαρμογή του νόμου, έχουμε το νόμο ως άλλοθι γιατί δεν έχουμε το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε την ατομική μας ευθύνη. Εγώ που είμαι εξαρτημένος από την τεχνολογία μέσα σε ένα καρότσι ή πάνω σε ένα σκούτερ, μια πινέζα που μπορεί να την πέταξε κάποιος αδιάφορα εμένα μπορεί να μου καταστρέψει το σκούτερ, να μείνω εκεί, να βρέχει, να μην υπάρχει κανείς τριγύρω, να πουντιάσω και να πεθάνω έτσι απλά»...
Με ιταμό ύφος οι υπάλληλοι της ΕΕ συμπεριφέρθηκαν προσβλητικά προς τους υπουργούς, που διέπραξαν το ανεπίτρεπτο σφάλμα να τους δεχθούν οι ίδιοι και να θέσουν τον εαυτό τους σε ρόλο ανακρινόμενου αντί να παραπέμψουν τους επίδοξους «γκαουλάιτερ» σε υπηρεσιακούς παράγοντες των υπουργείων τους. Πάλι καλά που βρέθηκε και ο υπουργός Αμυνας Βαγγέλης Βενιζέλος, που αρνήθηκε να τους δεχθεί ο ίδιος, τονίζοντας σε σχετική ανακοίνωσή του ότι «η συνάντηση στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας πραγματοποιήθηκε σε υπηρεσιακό επίπεδο, όπως ακριβώς είχε ζητηθεί, καθώς και η αντιπροσωπεία της ΕΕ είναι αντιπροσωπεία υπηρεσιακού επιπέδου».
Ένας από τους υπαλλήλους αυτούς ονόματι Μαζούκ Κλάους δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει ότι «δεν είναι άσχημα τα 720 ευρώ τον μήνα» για τους Έλληνες συνταξιούχους, απαιτώντας ουσιαστικά να μειωθούν ακόμη και οι κατώτατες συντάξεις που ανέρχονται σε μόλις 484 ευρώ και φτάνουν τα 720 με την προσθήκη του ΕΚΑΣ των 136 ευρώ. Δεν έχει σημασία ότι τα 484 ευρώ της βασικής σύνταξης χωρίς το ΕΚΑΣ ανέρχονται μόλις στο 55% των αντίστοιχων ευρωπαϊκών συντάξεων.
Αυτό που θέλει η ΕΕ είναι να εξαναγκάσει πάση θυσία την ελληνική κυβέρνηση να μειώσει τους μισθούς και τις συντάξεις, δεν θέλει κατά κανέναν τρόπο να μειωθούν τα ελληνικά ελλείμματα με άλλους τρόπους, όπως είναι π.χ. ο περιορισμός της φοροδιαφυγής. Το άπαν της πολιτικής της ΕΕ είναι να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις!
Πόσα παίρνουν όμως αυτοί οι αναιδείς υπάλληλοι της ΕΕ, οι οποίοι θεωρούν πολλά τα 720 ευρώ για τους Έλληνες συνταξιούχους; Επιπροσθέτως, πόσους υπαλλήλους έχει αλήθεια αυτή η ΕΕ, η οποία είναι ένας οργανισμός που διαρκώς απαιτεί από τα κράτη - μέλη της να περιορίσουν τους δημοσίους υπαλλήλους τους;
Κοντέψαμε να λιποθυμήσουμε, μόλις είδαμε την περασμένη εβδομάδα τα σχετικά στοιχεία στη γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Σύμφωνα με στοιχεία, λοιπόν, της Κομισιόν, η ΕΕ απασχολεί περίπου... 44.500 υπαλλήλους! Ένας γραφειοκρατικός οργανισμός με 44.500 υπαλλήλους! Μα τότε πόσα εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους έπρεπε να είχαν τα κράτη τηρουμένων των αναλογιών;
Δεν έχουμε όμως να κάνουμε απλώς με έναν στρατό... κηφήνων γραφειοκρατών. Ρίχνοντας μια ματιά στους μισθούς τους, διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κηφήνες, αλλά με... χρυσοκάνθαρους!
Τρελαίνεται κανείς μόλις βλέπει τα νούμερα. Ο κατώτατος μισθός του πρωτοδιοριζόμενου υπαλλήλου της ΕΕ ανέρχεται σε... 2.557 ευρώ! Οσο για τον ανώτατο, αυτός εκτοξεύεται στα... 17.698 ευρώ! Είναι υπερδιπλάσιος δηλαδή ακόμη και από τον μισθό που παίρνουν οι ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι της Γερμανίας, όπως σημειώνει η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε»!
Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό. Όσοι υπάλληλοι της ΕΕ δεν υπηρετούν στην πατρίδα τους (συγκριτικά ελάχιστοι υπηρετούν στη χώρα τους) παίρνουν και ένα επίδομα 16% επί του μισθού τους - έτσι ώστε ο πραγματικός κατώτατος μισθός είναι 3.000 ευρώ (2.966 για τους σχολαστικούς) και ο ανώτατος 20.530 ευρώ! Αυτοί, λοιπόν, είναι οι τύποι που θέλουν να περικόψουν, να μειώσουν τη σύνταξη των 484 ευρώ μηνιαίως! Τους παίρνει ή δεν τους παίρνει κανείς με τις πέτρες;
Χώρια τα υπόλοιπα επιδόματα που έχουν οι υπάλληλοι της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου και ενός ποσού για ένα ταξίδι ετησίως στην πατρίδα τους, πράγμα που κοστίζει στους Ευρωπαίους φορολογουμένους, μόνο αυτό, πάνω από 45 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΕ
Εμείς μειώσεις, αυτοί αυξήσεις!
Μειώσεις μισθών και συντάξεων όλων των Ευρωπαίων πολιτών εισηγούνται διαρκώς οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Οι ίδιοι όμως έχουν φροντίσει να κατοχυρώσουν ότι θα παίρνουν ανελλιπώς και αενάως κάθε χρόνο αυξήσεις, υπολογιζόμενες στη βάση της αύξησης του κόστους ζωής στις Βρυξέλλες και στις αυξήσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων σε οκτώ ισχυρές χώρες της ΕΕ!
Για φέτος, λοιπόν, αυτοί απαιτούν αυξήσεις 3,7%. Το εξωφρενικό είναι ότι έχουν κατοχυρώσει νομικά αυτή τη μέθοδο αυξήσεων με τρόπο που δεν μπορούν να εμποδίσουν τις αυξήσεις τους ούτε οι... κυβερνήσεις της ΕΕ!!! Τόλμησαν φέτος ομόφωνα οι ηγέτες των «27» να αποφασίσουν αυξήσεις 1,85% και η Κομισιόν τους πήγε στο Ευρωδικαστήριο! Εκεί σίγουρα θα κερδίσει, γιατί και οι μισθοί των ευρωδικαστών βγαίνουν έτσι!V
ΘΕΛΕΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟ;;
Αυτό είναι φασισμός!!!
Η φωτογραφία 17 Ιανουαρίου 2010 ώρα 14:25, δήμος Κηφισιάς.
Ίσως να μην έμπαινα στον κόπο για άλλη μια φορά να κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ πάλι γραφικός και φωνακλάς και μουρλός και, και, και. Αλλά ακριβώς μια στιγμή πριν, από το συγκεκριμένο σημείο πέρασε ένα περιπολικό.
Είναι σε τέτοιο βαθμό η ασυδοσία και η περίεργη αμνηστία της Ελλάδας, που να θεωρείται ένα φυσικό θέαμα της πόλης, η κατάληψη με προκλητικό και βάναυσο τρόπο του πεζοδρομίου από το οιοδήποτε SUV! Η ολοκληρωτική κατάληψη!
Όσο κύριοι αυτό είναι το θέαμα των πόλεων μας και όσο για να μετακινηθώ είτε με την αναπηρική μου καρέκλα είτε με το scooter μου, θα χρησιμοποιώ το οδόστρωμα, όσο μια μητέρα που μετακινεί το παιδί της με το παιδικό καροτσάκι θα εξορίζεται και θα διακινδυνεύει τη ζωή του παιδιού της, έχετε πολύ δουλειά για να μπορείτε μεγαλόσχημα να πυροβολείτε λεκτικά με το χαρακτηρισμό «φασίστα» όποιον διαφωνεί με τις απόψεις σας αφήνοντας τέτοια «μικροπροβληματάκια» να διαιωνίζονται. Νιός ήμουν και γέρασα, άσπρισαν τα μαλλιά μου, να λέω τα ίδια και τα ίδια σε συνέδρια, σε μαζώξεις, σε καταγγελίες. Πάντα η αιώνια ηλίθια απάντηση, «δίκιο έχεις φίλε μου». Τι να το κάνω ρε γελοίε, τι να το κάνω το δίκιο μου;;
Η ελληνική κοινωνία πρόσφατα δείχνει ένα περίεργο ενδιαφέρον για κοινωνικές ομάδες που ξαφνικά ήλθαν στο επίκεντρο και παράλληλα εκφυλίζονται χαρακτηρισμοί και πρακτικές. Δεν θα επιλυθούν τα προβλήματα ΚΑΝΕΝΟΣ πολίτη και επισκέπτη αυτής της χώρας αν δεν αναγνωρίσουμε το φασισμό της καθημερινότητάς μας. Άλλη μια υποκρισία, άλλη μια διαβολή για να διαιωνίζεται μια αθλιότητα.
Μάθετε πρώτα σε τι κόσμο ζω, μάθετε σε τι κόσμο ζουν πάρα πολλοί από τους συμπολίτες σας, μάθετε πρώτα ποιοι είναι οι συμπολίτες σας, ανακαλύψτε ότι δεν υπάρχει ο κόσμος τους και ο κόσμος σας, αλλά ένας αδιαίρετος κόσμος και ότι η ανεξερεύνητη πηγή της δυστυχίας σας, αρχίζει να υπάρχει εκεί που ξεκινά η αδιαφορία σας.
Είναι βία και φασισμός να μην μου επιτρέπεις να κινηθώ, βάζοντας όπου γουστάρεις το περίβλημα της κοινωνικής σου κομπλεξικότητας, είναι βία και φασισμός να είμαι άνεργος για χρόνια μόνο και μόνο γιατί έχω αναπηρία, είναι φασισμός και αναπηρία να αφήνεται στην οικογένεια όλη η προνοϊακή υποχρέωση του παιδιού με αναπηρία, είσαι φασίστας αν νομίζεις ότι όσα περιγράφω είναι δικό μου και προσωπικό πρόβλημα.
Ο αποκλεισμός δεν είναι θεωρία αλλά καθημερινή πρακτική και οφείλετε και οφείλουμε την ίση και δίκαιη μεταχείριση όλων στο ίδιο πρόβλημα. Φτιάξτε ένα τόπο αξιοβίοτο για τους κατοίκους του και τότε ίσως να ΑΠΟΚΤΉΣΕΤΕ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ να βοηθήσετε, επισκέπτες, μετανάστες και όποιους άλλους. Και μην μου πείτε ότι δεν είναι έτσι διότι δυστυχώς ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ, αλλά βλέπετε τα λόγια είναι εύκολα και γλυκιά η παγίδα της μόδας ΤΑ ΕΡΓΑ είναι τα δύσκολα, τα ΕΡΓΑ!
Αξιότιμε αυριανέ Πρωθυπουργέ,
Σας απευθύνουμε αυτή την ανοικτή επιστολή όχι τόσο λόγω της πολιτικής κατάστασης των τελευταίων ετών, όσο για να δηλώσουμε την ανησυχία, τον προβληματισμό αλλά και την επιμονή και αγωνιστικότητα μας σε όλα όσα πιστεύουμε και υπερασπίζουμε με μια συγκεκριμένη στάση ζωής.
Προερχόμαστε από το χώρο της κινητικής αναπηρίας και είμαστε σχεδόν αποκλειστικά χειριστές αναπηρικής τροχοκαρέκλας.
Δυστυχώς οι κινητικά ανάπηροι στη χώρα μας αλλά και γενικότερα οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους, παρόλη την εκπροσώπησή τους σε συλλογικά όργανα είτε θεσμικού χαρακτήρα είτε πολιτικής διάστασης, βιώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την προσβολή, το ρατσισμό και την περιθωριοποίηση.
Μέρος αυτού του αποκλεισμού είναι και ο εφησυχασμός και το άλλοθι που προβάλλει η ελληνική κοινωνία αλλά και οι κρατικοί θεσμοί και οι πολιτικοί, ότι μέσω της ύπαρξης «εκπροσώπων» ορισμένων εκ των αναπήρων και των αναπηρικών οργανώσεων τους, εξαντλούνται οι υποχρεώσεις τόσο του κράτους όσο και της κοινωνίας της ίδιας. Τίποτα πιο ψευδές από την αμείλικτη πραγματικότητα μιας πρωτεύουσας και κυρίως μίας χώρας που δεν αξιοποίησε την κληρονομιά στο θέμα της προσβασιμότητας του δομημένου περιβάλλοντος από την Ολυμπιάδα και Παραολυμπιάδα του 2004.
Οι απίστευτες ελλείψεις του τομέα της αποκατάστασης, η ίδια η κοινωνία που στην καλλίτερη των περιπτώσεων κοιτά με αμηχανία τον ανάπηρο πολίτη είναι απλώς ενδεικτικά θέματα που περιγράφουν τη ζωή των αναπήρων στην Ελλάδα, οι οποίοι παίζουν, σε μία κακότεχνη ταινία, τους επιβάτες ενός λεωφορείου που βλέπουν τη ζωή και τις εξελίξεις από τα παράθυρα του οχήματος, που ποτέ δεν κάνει στάση γι’ αυτούς.
Μιλώντας και γράφοντας και εν ονόματι αυτών που δεν μπορούν να μιλούν επώνυμα διότι απλά εκβιάζονται και τρομοκρατούνται είτε περιμένοντας στον αιώνιο προθάλαμο της ανεργίας, είτε στο θάλαμο κάποιου ιδρύματος, είτε από κάποιες οργανώσεις που προσπαθούν να τους χειραγωγήσουν, προσπαθούμε κυρίως μέσω του διαδικτύου να καυτηριάζουμε και να τους πληροφορούμε για όλα αυτά που μας τυραννούν και μας δυναστεύουν.
Αν και οι αποφάσεις των πολιτικών δεν αλλάζουν με μιας τα αρνητικά μιας κοινωνίας, έχουν όμως πολύ σημαντική επίδραση. Τα ζητήματα της αναπηρίας όπως και πολλά άλλα κρίσιμα ζητήματα στην ελληνική πραγματικότητα, απαιτούν αλλαγή στάσης και οριστική ρήξη με κατεστημένα και άτομα που έχουν αναλάβει σχεδόν στο διηνεκές και δικτατορικά να είναι επαγγελματίες «εκπρόσωποι» μας.
Αυτοί οι επίδοξοι «βασιλείς» και οι αυλικοί τους που «τα βρίσκουν» με όλες τις κυβερνήσεις ετοιμάζονται να ξεθάψουν παλιές κομματικές ταυτότητες για να προσεγγίσουν εκ νέου τη νέα κυβέρνηση.
Εάν η μελλοντική κυβέρνησή σας, θέλει να δείξει ένα νέο πρόσωπο που δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό του παρελθόντος και την παρούσα διακυβέρνηση οφείλει να δράσει ακριβοδίκαια, ξεκάθαρα και τίμια και να μην δεχτεί ή συνεχίσει να έχει στους κόλπους του ανθρώπους που υποβαθμίζουν και την ποιότητα της ελληνικής κοινωνίας δρώντας ως «πατερούληδες» της πιο περιθωριοποιημένης κοινωνικής ομάδας, αυτής των αναπήρων.
Εκατομμύρια κρατικά ευρώ δίνονται χωρίς να πιάνουν τόπο, χωρίς να παράγεται κανένα έργο και με μόνο σκοπό την εικονική ηρεμία και «ειρήνη».
Το μέγιστο ποσοστό όμως των ατόμων με αναπηρία που υποφέρουν είναι εκτός οργανώσεων και είναι αυτό που δρα και αντιδρά, μαζί με τις οικογένειες τους, σιωπηλά.
Σας απευθύνουμε αυτή την ανοικτή επιστολή όχι τόσο λόγω της πολιτικής κατάστασης των τελευταίων ετών, όσο για να δηλώσουμε την ανησυχία, τον προβληματισμό αλλά και την επιμονή και αγωνιστικότητα μας σε όλα όσα πιστεύουμε και υπερασπίζουμε με μια συγκεκριμένη στάση ζωής.
Προερχόμαστε από το χώρο της κινητικής αναπηρίας και είμαστε σχεδόν αποκλειστικά χειριστές αναπηρικής τροχοκαρέκλας.
Μιλώντας και γράφοντας και εν ονόματι αυτών που δεν μπορούν να μιλούν επώνυμα διότι απλά εκβιάζονται και τρομοκρατούνται είτε περιμένοντας στον αιώνιο προθάλαμο της ανεργίας, είτε στο θάλαμο κάποιου ιδρύματος, είτε από κάποιες οργανώσεις που προσπαθούν να τους χειραγωγήσουν, προσπαθούμε κυρίως μέσω του διαδικτύου να καυτηριάζουμε και να τους πληροφορούμε για όλα αυτά που μας τυραννούν και μας δυναστεύουν.
Αν και οι αποφάσεις των πολιτικών δεν αλλάζουν με μιας τα αρνητικά μιας κοινωνίας, έχουν όμως πολύ σημαντική επίδραση. Τα ζητήματα της αναπηρίας όπως και πολλά άλλα κρίσιμα ζητήματα στην ελληνική πραγματικότητα, απαιτούν αλλαγή στάσης και οριστική ρήξη με κατεστημένα και άτομα που έχουν αναλάβει σχεδόν στο διηνεκές και δικτατορικά να είναι επαγγελματίες «εκπρόσωποι» μας.
Αυτοί οι επίδοξοι «βασιλείς» και οι αυλικοί τους που «τα βρίσκουν» με όλες τις κυβερνήσεις ετοιμάζονται να ξεθάψουν παλιές κομματικές ταυτότητες για να προσεγγίσουν εκ νέου τη νέα κυβέρνηση.
Όλα αυτά τα χρόνια έχει δημιουργηθεί μια αρρωστημένη και πλαστή εικόνα με ψευτοαναπήρους οι οποίοι πολλές φορές υποστηρίζονται και από συγκεκριμένα άτομα με αναπηρία για πελατειακούς και ψηφοθηρικούς λόγους.
Αυτό όμως μας υποβαθμίζει όλους δημιουργώντας μια σύγχυση στην πολιτεία και την ελληνική κοινωνία με αποτέλεσμα τα άτομα με αναπηρία να μην έχουν τα δικαιώματα και τις διευκολύνσεις που θα έπρεπε να έχουν ώστε να είναι ενεργά μέλη της.
Παράλληλα με την απομάκρυνση όλων αυτών των παρασιτικών στοιχείων η πολιτεία οφείλει και επιβάλλεται να θέσει το ζήτημα της πλήρους ενσωμάτωσης των αναπήρων στην ελληνική κοινωνία σαν ζήτημα προτεραιότητας και όχι απλά να ασχολείται επετειακά. Οι κρίσιμες αυτές κοινωνικά καταστάσεις απεικονίζονται ΚΑΙ οικονομικά, με τα άτομα με αναπηρία να είναι από τις πιο φτωχές ομάδες του ελληνικού πληθυσμού και με τη διαιώνιση του αισχρού ψέματος ότι η πρόνοια και η αλληλεγγύη απλά «στοιχίζουν».
Η κρισιμότητα των περιστάσεων επιβάλλει αυριανέ πρωθυπουργέ, την επιλογή πολιτικών και ανθρώπων που θα κινηθούν σε πλαίσια πλήρους αξιοκρατίας, τιμιότητας και αφοσίωσης. Να είστε βέβαιος ότι όσο πληγωμένος και αν είναι ο κόσμος της αναπηρίας, θα υποστηρίξει και θα στηρίξει και αυτές τις πολιτικές και τέτοιες προσωπικότητες.
Η ισχύς και η ευαισθησία μιας κοινωνίας καθορίζεται από την αντοχή και την ποιότητα διαβίωσης του πιο αδύναμου κρίκου της κοινωνικής αλυσίδας.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε νέα επανίδρυση πλέον ή να δώσουμε νέα περίοδο χάριτος.
Την ώρα που γράφουμε αυτή την επιστολή υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από κακή ή μη ιατρική περίθαλψη και αργοπεθαίνουν γεμάτοι πληγές στα κρεβάτια τους, όσοι από αυτούς έχουν. Πολλοί δε έχοντας αυτές τις πληγές σε όλο τους το κορμί και καθισμένοι πάνω σε ένα αναπηρικό κάθισμα προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται γι' αυτούς.
Ίσως όλα αυτά να ακούγονται σκληρά αλλά δυστυχώς αυτή και χειρότερη είναι η πραγματικότητα και έχουμε σκοπό να σας τη μεταφέρουμε χωρίς ωραιοποιήσεις και εξωραϊσμούς.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε η επιστολή μας να βρει ευήκοα ώτα.
Όπως και να έχει εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ ενημερώνοντας την ελληνική κοινωνία για τα τεκταινόμενα, την εκάστοτε κυβέρνηση και αυτούς που επικαλούνται ότι μας εκπροσωπούν.
Για το Διοικητικό Συμβούλιο του Πειραϊκού Συλλόγου Κινητικά ΑναπήρωνΒασίλειος ΔημητριάδηςΓεράσιμος Πόλης Ταχ. Διεύθυνση - Κ. Γέμελου 27 Νίκαια 18450Τηλ.: 2104256148- 6934641890 - Fax.: 2104256021
Ιστοσελίδα: www.peiraikos.org Email: info@peiraikos.org - Facebook: http://www.facebook.com/peiraikos
Ιστοσελίδα: www.peiraikos.org Email: info@peiraikos.org - Facebook: http://www.facebook.com/peiraikos
Labels:
αναπηρία,
αναπηρικοί σύλλογοι,
Αποκατάσταση,
εκλογές,
πολιτική θέση,
Πολιτκή,
πρόσβαση
|
0
comments
ΣΆΒΒΑΤΟ, ΑΎΓΟΥΣΤΟΣ 22, 2009
Ιδού ο ένοχος
Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ*
Η πολιτική ηγεσία του ΣΥΝ φαίνεται να ταυτίζεται πλήρως με τα έργα και τις ημέρες του πάλαι ποτέ Ενιαίου Συνασπισμού που συγκροτήθηκε από το ΚΚΕ και την ΕΑΡ υπό την ηγεσία των Χαρίλαου Φλωράκη και Λεωνίδα Κύρκου.
Ο τελευταίος μάλιστα με άρθρο του στα «Νέα» (20.8.09) επαναφέρει στο προσκήνιο την πολιτική της ΕΑΡ προτείνοντας στον ΣΥΝ να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Εδώ και χρόνια από τις στήλες αυτής της εφημερίδας ο καλός συνάδελφος Γ. Βότσης θέτει πιεστικά ερωτήματα για τον χρηματισμό των κομμάτων της Αριστεράς και απάντηση δεν έχει πάρει. Με δραματικό τρόπο επανέφερε το ερώτημα και ο καθηγητής Κώστας Μπέης. Εγώ απλώς ανακύκλωσα τις ήδη δημοσιευμένες πληροφορίες με την ελπίδα πως θα ασκούσα μια πίεση για να δοθεί μια απάντηση. Η ελπίδα μου βγήκε αληθινή και τα κόμματα της Αριστεράς αντέδρασαν. Αλλά δεν απάντησαν στα ερωτήματα που έθεσε η «Ε» και στοχοποίησαν τον ανακυκλωτή.
Αυτή είναι μια παλιά και δοκιμασμένη σταλινική τακτική που είναι προσφιλής τόσο στην κλασική της μορφή όσο και στην ανανεωτική της. Οταν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να απαντήσουμε σε κάποιο ερώτημα ενοχοποιούμε το ίδιο το ερώτημα και το δαιμονοποιούμε για να αποφύγουμε την ουσία του πολιτικού προβλήματος. Και αυτό δεν βγαίνει ποτέ στην επιφάνεια. Και η κρίση που περνάει αυτή τη στιγμή ο ΣΥΝ με τη σύγκρουση των δύο ηγεσιών του είναι καθαρή. Ή θα δημιουργήσουμε μια ΕΑΡ που θα αφομοιωθεί στο ΠΑΣΟΚ ή ανασυγκροτούμε μια Αριστερά του 21ου αιώνα με διακριτό πρόσωπο και κρυστάλλινες θέσεις. Και αυτές οι δυο πολιτικές απόψεις δεν μπορούν να δημιουργήσουν μια νέα σύνθεση γιατί είναι αποκλίνουσες.
Και όταν ένα κόμμα βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση, ένα τυχαίο γεγονός, όπως ήταν η συνέντευξή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά, μπορεί να αναδείξει τη σοβαρότητα των πολιτικών προβλημάτων, που αν δεν αντιμετωπιστούν πολιτικά, τότε οι συνέπειες μπορεί να είναι απρόβλεπτες. Και πολύ φοβάμαι πως οι ηγεσίες του ΣΥΝ έχουν χάσει το παιχνίδι και οι διάφοροι έμμισθοι γραφειοκράτες θα συνεχίσουν να αυτογελοιοποιούνται. Από τον Τύπο έμαθα πως επιθυμούν την τιμωρία μου ή την παραίτησή μου. Σε μένα δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα. Και αυτό δείχνει πως η ηγεσία του ΣΥΝ έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Τιμωρείς ή διαγράφεις κάποιον που είναι μέλος σου. Εγώ δεν υπήρξα ποτέ μέλος του ΣΥΝ. Και μπορεί να εκπροσωπώ κατά το ένα δέκατο τέταρτο τον ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο, αλλά δεν είμαι μέλος του, γιατί ακόμα δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει εγγραφές μελών. Αρα, ποιος θα διαγράψει ποιον. Ο μόνος που μπορεί να με διαγράψει είναι ο εαυτός μου. Αλλά μέχρι στιγμής δεν μου έχει υποβληθεί καμιά παραίτηση.
Σύντροφός μου από τα φοιτητικά χρόνια μού έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα επισήμανση και την επαναλαμβάνω: «Εμείς δεν χρωστάμε τίποτα στην Αριστερά. Αυτή μας χρωστάει. Ούτε με υποτροφίες μας έστειλε να σπουδάσουμε, ούτε επαγγελματικά στελέχη γίναμε ποτέ, ούτε μπήκαμε σε κάποια επετηρίδα και να πάρουμε αξιώματα. Και σκέψου πως εσύ δίνεις το 20% της βουλευτικής σου αποζημίωσης για να συντηρείς και τους γραφειοκράτες του ΣΥΝ. Είναι σαν να χρηματοδοτείς τη δίωξή σου». Στο τελευταίο είχα κάποιες ενστάσεις. Υπάρχει πρόθεση δίωξης για τις απόψεις που έχω εκφράσει κατά καιρούς. Αλλά ευτυχώς ούτε το ΚΚΕ ούτε οι γραφειοκράτες του ΣΥΝ είναι σήμερα σε θέση να στήνουν «γκούλακ» για τους αντιφρονούντες. Η ζωή συνεχίζεται, όπως και τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Και για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει τι είπα, υπάρχει και γραπτή μου δήλωση, που δημοσιεύτηκε στη χθεσινή «Ε». Αν η πολιτική γραμματεία του ΣΥΝ επιθυμεί να τη λογοκρίνει, ας το κάνει. Προσωπικά, με τη λογοκρισία δεν τα πάω καλά.
* Συγγραφέας-βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α’ Αθηνών
perkor29@gmail.com
Επειδή διακρίνω πρόσφατα, ότι η ευγένεια και η διακριτικότητα όχι μόνο δεν εκτιμούνται αλλά μάλλον ιδεολογικοποιείται και η βλακεία, είμαι υποχρεωμένος να πω δημόσια κάποιες θέσεις μου.
Είναι γεγονός που δεν αμφισβητείται, ότι με το σύστημα της αντιπαροχής επί πρωθυπουργίας Καραμανλή του πρεσβυτέρου, καταστράφηκε σχεδόν το σύνολο του νεοκλασσικού πλούτου της Αθήνας και επιπλέον αφέθηκε η άγρια αστικοποίηση των εγχώριων μεταναστών, να δράσει από μόνη της, δημιουργώντας τερατώδη προάστια με ελλειμματική αστική σχεδίαση, όταν ο Ελ. Βενιζέλος μετά από μια εθνική καταστροφή δημιούργησε συνοικίες, βλέπε, Ν. Ιωνία, Ν. Φιλαδέλφεια, Ν. Ερυθραία, κ.α. πενήντα χρόνια πιο πρίν!
Η άγνοια κάποιων φαίνεται πλέον, ότι είναι και θέμα πολιτικής συνέχειας. Προσωπικά μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ, ότι υπάρχει τέτοια αδυναμία κατανόησης των βασικών παραμέτρων διαβίωσης των ανθρώπων που ζούμε στα πλαίσια της αναπηρίας από τους υπόλοιπους συμπολίτες μας. Η αδυναμία δε των ίδιων των αναπήρων, όχι μόνο να κατανοήσουν τις ανάγκες των συναδέλφων των, αλλά και να αναγνωρίσουν τις ίδιες τους τις ανάγκες, σε κάνει από την πολύ οργή, να βάλεις απλά τα γέλια διότι δεν μπορείς ούτε καν να κλάψεις…
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα βασικά των βασικών, ότι είναι για έναν βαδίζοντα το πέλμα του ποδιού του, είναι για τον κινητικά ανάπηρο, το ελαστικό του τροχού της τροχοκαρέκλας που χρησιμοποιεί. Α και να μην ξεχάσω να το πω και αυτό, επίσης ο κινητικά ανάπηρος και ειδικά αυτός που χρησιμοποιεί αποκλειστικά, αναπηρική τροκαρέκλα, μπορεί να μετακινηθεί και να προσεγγίσει χώρους μόνο εκεί που μπορεί να πάει και να προσεγγίσει η τροχοκαρέκλα του, μην το ξεχνάμε παρακαλώ. Ερωτώ, λοιπόν έχετε δει πολλούς στην καθημερινότητά τους να περπατούν ξυπόλυτοι πάνω σε καρφιά, να βουλιάζουν μέχρι το γόνατο στη λάσπη ή να διακινδυνεύουν να σπάσουν πόδια, πέφτοντας μέσα σε λακούβες και να θεωρούνται όλα αυτά σωστό περιβάλλον και ποιότητα ζωής; Όταν σε χώρο που διαβιούν και κύρια πρέπει να εξυπηρετούνται κινητικά ανάπηροι, περιορίζεται ο χώρος κίνησης και έκφρασης των χρηστών, πως είναι δυνατόν αυτό, να ερμηνεύεται ως αναβάθμιση και καλλωπισμός, μόνο και μόνο επειδή τοποθετήθηκε «χλοοτάπητας» !
Συνεχίζομε για λίγο πάλι τα βασικά, η ρόδα της κάθε τροχοκαρέκλας για να μπορέσει να κυλήσει (αυτό και μόνο είναι το έργο της) χρειάζεται να είναι σε επαφή με υπόστρωμα – επιφάνεια, που θα έχει συνοχή, συνεκτικότητα, δεν θα πτυχώνει και θα έχει ένα βαθμό σκληρότητας και άνω. Προσπαθώ να κωδικοποιήσω, για να σας πω ότι δεν ΚΥΛΑ μια τροκαρέκλα πάνω σε χλοοτάπητα, ούτε σε άμμο, ούτε σε κροκάλες, ούτε σε βότσαλα και πόσο μάλλον πάνω σε ΑΔΡΑΝΗ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΑ ΥΛΙΚΑ (γαρμπίλι). Ε, όλα αυτά ΔΕΝ υπήρχαν και υπάρχουν ΤΩΡΑ, στο χώρο του ΚΑΑΠΒ – Βούλας στην παραλία, στο όνομα του καλλωπισμού του χώρου και της αναβάθμισής του.
Οι άνθρωποι με κινητική αναπηρία προσβάλλονται καθημερινά από την κυρίαρχη ανήθικη στάση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας τόσο από τον τρόπο που δομεί το περιβάλλον αλλά, και από τη διαχείριση του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος που επιβάλλει.
Αφιερωμένο στους Βασίληδες που μιλάω και τα λέμε και που είναι η έμπνευση για πολλά από αυτά που γράφω.