About Me

My Photo
gerasimos polis
Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1962, σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και αναζητώ την αλήθεια και μόνο την αλήθεια με όποια μορφή και αν μεταμφιέζεται...
View my complete profile
Monday, August 27, 2007
Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου, ότι θα ζούσα να δω τόση κατατροφή στην πατρίδα μου!! ή για να είμαι πιο σωστός, ενδόμυχα περίμενα κάτι τέτοιο αν μυστηριωδώς ξυπνούσε το Ηφαίστειο της Σαντορίνης ή της Νισύρου ή αν έδινε το ρήγμα της Αταλάντης κανένα 7,5 ρίχτερ και πάνω (Ο Μεγαλοδύναμος να μην το επιτρέψει αυτό). Όχι όμως και από πυρκαγιά τόση καταστροφή....

Η αυλή μου έχει γεμίσει στάχτη, παρακολουθούσα όλο το χθεσινό απόγευμα σιγά - σιγά να "ασπρίζει" από τη στάχτη όχι μόνο τα πλακάκια αλλά και το αμάξι μου, οι πόρτες, το καπό, η οροφή...

Αυτό το κομμάτι στάχτης,πριν από λίγες ώρες ήταν κομμάτι από τον κορμό ή το κλαδί ενός πεύκου, μιας ελιάς, ενός πουρναριού, που αφού έσβυσε, άφησε όλους τους χυμούς του, έγινε ένα με το άνεμο που έθρεψε και τάισε τη φωτιά που το έκαψε και ήλθε από τα Στύρα ή το Αλιβέρι για να καθήσει επάνω στο αυτοκίνητό μου, επάνω στα μαλλιά μου, πάνω στη μπλούζα μου, ακόμη και πάνω στη γούνα του κατάμαυρου γάτου μου του Blacky. Εύθραυστο, σχεδόν άυλο, το άγγιγμά μου το μετατρέπει σε σκόνη, διατηρεί όμως τα ίχνη της δομής του ξύλου, της μητρικής υφής, των ρόζων και των ουλών του μητρικού κορμού, μου λέει πολύ περισσότερα από αυτά που μπορώ να ακούσω και δείχνει πολύ περισσότερα από αυτά που μπορώ να δω. Κάποια από αυτά έχουν γίνει ήδη κομμάτι του δικού μου κορμιού, τα έχω εισπνεύσει και τα έχω καταπιεί, πολλά θα γίνουν ξανά δένδρα και λουλούδια, αφού γίνουν ένα με το χώμα, αφού τα παρασύρει το νερό.

Όλη αυτή η μάζα, θα γίνει αυτό που ήταν πάντα, μέρος του όλου, πιο σωστά δεν θα γίνει τίποτα, θα αλλάζει ρόλο και θέση μέσα στο είναι. Τούτες τις μέρες όμως γίναν έντρομα, που δεν τσιμπάν και δεν ζουζουνίζουν, σιωπηλοί διηγητές όλων αυτών των μακρών ιστοριών του δάσους, των δέντρων στις αυλές των σπιτών, των δρόμων και των παραλιών..... Μαζεύτηκαν πολλά πάνω από τον ουρανό και έκαναν τον ήλιο κόκκινο και πορτοκαλί, έριξαν ένα χρώμα καφέ - κροκί πάνω στους τοίχους και στα φυτά, τι όμορφη που είναι η ζωή όταν την αντικρύζεις μέσα από φίλτρο....

Πως το λέει σε ένα ποιήμα του, ο αθάνατος Νίκος Καρούζος, στη συλλογή ο ερυθρογράφος; ""...Κρίσνα βγες μέσα από τον σώμα του Τίγρη που φώλιασες... και αυτός απαντά μια χαρά χουζουρεύω εδώ μέσα........"

2 comments:

Giorgos Doudos/ Γιῶργος Δοῦδος said...

Αναρωτιέμαι, όλη αυτή η καταστροφή από το αδηφάγο πυρ, μήπως μπορεί να αναζητηθεί ως βαθύτερη αιτία, στην οίηση που κατατρύχει εμάς τους ανθρώπους της Δύσης, κληρονόμους του ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμικού (είναι μέσα και οι Μουσουλμάνοι) προτύπου, πως δήθεν ο άνθρωπος είναι ξεχωριστό είδος όντος στη γη και στο σύμπαν. Πως δήθεν έχει το δικαίωμα της κυριαρχικής επιβολής του στο περιβάλλον κ.λπ.. Έχουμε αποκοπεί από τη φύση. Ζούμε αντίθετα προς τις απαιτήσεις των κανόνων της βιολογίας, μάλλον είμαστε υβρίδια που αναπτύσσονται σε εργαστηριακά θερμοκήπια. Και εκδηλώνουμε κάθε τόσο έμπρακτα την έσχατη ύβρη, ρημάζοντας ό,τι είναι όμορφο τριγύρω, άλλοτε χάριν του συμφέροντός μας (να έχουμε τη βίλλα μας στο δάσος και να βλέπει και τη θάλασσα), άλλοτε χάριν της ανάπτυξης (καινοφανές είδωλο αλλοτρίωσής μας) και η εφευρικότητά μας σταματημό δεν έχει. Πάντως προσυγράφω τον λόγο της οδύνης σου. Είναι τραγικό, που καταντήσαμε 'Νέρωνες' από τηλοψίας.

Navaghiomegha said...

Αγαπητέ μου Μάκη. Βρισκόμαστε, αναμφίβολα, αντιμέτωποι με μια εισβολή του κακού (δι’όποιων καταραμένων χεριών και αν εκφράζεται το κακό αυτό). Ο Θεός ας ‘χτυπήσει’ τα σχέδιά του διότι το ανθρωπίνως αδύνατον της αντιμετώπισής του είναι, πια, Ηλίου φαεινότερο. Διότι το κακό αυτό εξαπλώνεται καταλαμβάνοντας ψυχές ανθρώπων, κάνοντας αυτές να μισούν το οτιδήποτε φυσικό και αυτοφυές, το οτιδήποτε θεοποίητο, ακριβώς σαν μια πανδημία.

Συμφωνώ και με τον φίλο Γιώργο. Μόνο που θα ήθελα να διευκρινίσω ότι το πολιτισμικό μας μοντέλο δεν είναι Ιουδαιοχριστιανικό αλλά μια μακάβρια καρικατούρα του όντως Ιουδαιοχριστιανικού. Το γνήσιο Ιουδαιοχριστιανικό ποτέ δεν υπήρξε, εξ’άλλου, ως μια θεσμική πραγματικότητα. Και δεν θα μπορούσε να υπάρξει διότι κάτι τέτοιο θα ήταν σε αντίφαση με τα της φύσης του. Το γένος Άβελ και ο τρόπος οργάνωσης κοινωνίας, ο πολιτισμός δηλαδή, που θα μπορούσε να δημιουργήσει θα ήταν διαιωνίσιμος μόνο με τρόπο αχειροποίητο και υπερθεσμικό διότι ο Άβελ είναι δολοφονημένος από τον Κάϊν που αποζητά χαρτιά, έγγραφα και απολυτοποιημένους θεσμούς (για να ταξινομεί, να ελέγχει και να εξουσιάζει, σφετεριζόμενος έναν ρόλο που δεν του ανήκει, αυτόν του Θεού). Είναι δε δολοφονημένος γιατί η δική του κοσμοθέαση ήταν αποκαλυπτική της πνευματικής γύμνιας της κοσμοθέασης του αδερφού του. Και ήταν αποκαλυπτική χωρίς να κάνει τίποτα, με την ύπαρξή της μόνο. ΄Όπως, ακριβώς, ο ταπεινός αυτοφυής θάμνος που κανείς δεν του δίνει σημασία είναι ξεσκεπαστικός της ασχήμιας και τερατωδίας ενός γυάλινου ουρανοξύστη. Ο ουρανοξύστης θα ‘σκοτώσει’ τον θάμνο διότι δεν αντέχει να φαίνεται το κατάντιό του, η γελοιότητα της οίησής του.

Ο Άβελ διαιωνίζεται και σήμερα αφού δεν εξαρτάται από την δια σαρκός διαιώνιση. Και έστω υπό σκληρό διωγμό. Διαιωνίζεται ‘εν πνεύματι και αληθεία’ (Ιωαν.4.23), χωρίς να έχει την ανάγκη να γεννηθεί ‘δια σαρκός και αιμάτων’ (Ιωαν.1.13). Είναι αδύνατον να ανακόψεις την διαιώνισή του. Και αυτό είναι που θα κάνει το Κάϊν να καταρρεύσει κάποια μέρα. Η εξάντλησή του από την προσπάθεια επίτευξης κάτι φύσει ανέφικτου.