About Me

My Photo
gerasimos polis
Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1962, σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και αναζητώ την αλήθεια και μόνο την αλήθεια με όποια μορφή και αν μεταμφιέζεται...
View my complete profile
Saturday, September 12, 2009
http://www.youtube.com/watch?v=dttazmSsJl0

Thursday, September 03, 2009

Αξιότιμε αυριανέ Πρωθυπουργέ,

Σας απευθύνουμε αυτή την ανοικτή επιστολή όχι τόσο λόγω της πολιτικής κατάστασης των τελευταίων ετών, όσο για να δηλώσουμε την ανησυχία, τον προβληματισμό αλλά και την επιμονή και αγωνιστικότητα μας σε όλα όσα πιστεύουμε και υπερασπίζουμε με μια συγκεκριμένη στάση ζωής.

Προερχόμαστε από το χώρο της κινητικής αναπηρίας και είμαστε σχεδόν αποκλειστικά χειριστές αναπηρικής τροχοκαρέκλας.

Δυστυχώς οι κινητικά ανάπηροι στη χώρα μας αλλά και γενικότερα οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους, παρόλη την εκπροσώπησή τους σε συλλογικά όργανα είτε θεσμικού χαρακτήρα είτε πολιτικής διάστασης, βιώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την προσβολή, το ρατσισμό και την περιθωριοποίηση.

Μέρος αυτού του αποκλεισμού είναι και ο εφησυχασμός και το άλλοθι που προβάλλει η ελληνική κοινωνία αλλά και οι κρατικοί θεσμοί και οι πολιτικοί, ότι μέσω της ύπαρξης «εκπροσώπων» ορισμένων εκ των αναπήρων και των αναπηρικών οργανώσεων τους, εξαντλούνται οι υποχρεώσεις τόσο του κράτους όσο και της κοινωνίας της ίδιας. Τίποτα πιο ψευδές από την αμείλικτη πραγματικότητα μιας πρωτεύουσας και κυρίως μίας χώρας που δεν αξιοποίησε την κληρονομιά στο θέμα της προσβασιμότητας του δομημένου περιβάλλοντος από την Ολυμπιάδα και Παραολυμπιάδα του 2004.

Οι απίστευτες ελλείψεις του τομέα της αποκατάστασης, η ίδια η κοινωνία που στην καλλίτερη των περιπτώσεων κοιτά με αμηχανία τον ανάπηρο πολίτη είναι απλώς ενδεικτικά θέματα που περιγράφουν τη ζωή των αναπήρων στην Ελλάδα, οι οποίοι παίζουν, σε μία κακότεχνη ταινία, τους επιβάτες ενός λεωφορείου που βλέπουν τη ζωή και τις εξελίξεις από τα παράθυρα του οχήματος, που ποτέ δεν κάνει στάση γι’ αυτούς.

Μιλώντας και γράφοντας και εν ονόματι αυτών που δεν μπορούν να μιλούν επώνυμα διότι απλά εκβιάζονται και τρομοκρατούνται είτε περιμένοντας στον αιώνιο προθάλαμο της ανεργίας, είτε στο θάλαμο κάποιου ιδρύματος, είτε από κάποιες οργανώσεις που προσπαθούν να τους χειραγωγήσουν, προσπαθούμε κυρίως μέσω του διαδικτύου να καυτηριάζουμε και να τους πληροφορούμε για όλα αυτά που μας τυραννούν και μας δυναστεύουν.

Αν και οι αποφάσεις των πολιτικών δεν αλλάζουν με μιας τα αρνητικά μιας κοινωνίας, έχουν όμως πολύ σημαντική επίδραση. Τα ζητήματα της αναπηρίας όπως και πολλά άλλα κρίσιμα ζητήματα στην ελληνική πραγματικότητα, απαιτούν αλλαγή στάσης και οριστική ρήξη με κατεστημένα και άτομα που έχουν αναλάβει σχεδόν στο διηνεκές και δικτατορικά να είναι επαγγελματίες «εκπρόσωποι» μας.

Αυτοί οι επίδοξοι «βασιλείς» και οι αυλικοί τους που «τα βρίσκουν» με όλες τις κυβερνήσεις ετοιμάζονται να ξεθάψουν παλιές κομματικές ταυτότητες για να προσεγγίσουν εκ νέου τη νέα κυβέρνηση.

Εάν η μελλοντική κυβέρνησή σας, θέλει να δείξει ένα νέο πρόσωπο που δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό του παρελθόντος και την παρούσα διακυβέρνηση οφείλει να δράσει ακριβοδίκαια, ξεκάθαρα και τίμια και να μην δεχτεί ή συνεχίσει να έχει στους κόλπους του ανθρώπους που υποβαθμίζουν και την ποιότητα της ελληνικής κοινωνίας δρώντας ως «πατερούληδες» της πιο περιθωριοποιημένης κοινωνικής ομάδας, αυτής των αναπήρων.
Εκατομμύρια κρατικά ευρώ δίνονται χωρίς να πιάνουν τόπο, χωρίς να παράγεται κανένα έργο και με μόνο σκοπό την εικονική ηρεμία και «ειρήνη».
Το μέγιστο ποσοστό όμως των ατόμων με αναπηρία που υποφέρουν είναι εκτός οργανώσεων και είναι αυτό που δρα και αντιδρά, μαζί με τις οικογένειες τους, σιωπηλά.


Όλα αυτά τα χρόνια έχει δημιουργηθεί μια αρρωστημένη και πλαστή εικόνα με ψευτοαναπήρους οι οποίοι πολλές φορές υποστηρίζονται και από συγκεκριμένα άτομα με αναπηρία για πελατειακούς και ψηφοθηρικούς λόγους.
Αυτό όμως μας υποβαθμίζει όλους δημιουργώντας μια σύγχυση στην πολιτεία και την ελληνική κοινωνία με αποτέλεσμα τα άτομα με αναπηρία να μην έχουν τα δικαιώματα και τις διευκολύνσεις που θα έπρεπε να έχουν ώστε να είναι ενεργά μέλη της.

Παράλληλα με την απομάκρυνση όλων αυτών των παρασιτικών στοιχείων η πολιτεία οφείλει και επιβάλλεται να θέσει το ζήτημα της πλήρους ενσωμάτωσης των αναπήρων στην ελληνική κοινωνία σαν ζήτημα προτεραιότητας και όχι απλά να ασχολείται επετειακά. Οι κρίσιμες αυτές κοινωνικά καταστάσεις απεικονίζονται ΚΑΙ οικονομικά, με τα άτομα με αναπηρία να είναι από τις πιο φτωχές ομάδες του ελληνικού πληθυσμού και με τη διαιώνιση του αισχρού ψέματος ότι η πρόνοια και η αλληλεγγύη απλά «στοιχίζουν».

Η κρισιμότητα των περιστάσεων επιβάλλει αυριανέ πρωθυπουργέ, την επιλογή πολιτικών και ανθρώπων που θα κινηθούν σε πλαίσια πλήρους αξιοκρατίας, τιμιότητας και αφοσίωσης. Να είστε βέβαιος ότι όσο πληγωμένος και αν είναι ο κόσμος της αναπηρίας, θα υποστηρίξει και θα στηρίξει και αυτές τις πολιτικές και τέτοιες προσωπικότητες.
Η ισχύς και η ευαισθησία μιας κοινωνίας καθορίζεται από την αντοχή και την ποιότητα διαβίωσης του πιο αδύναμου κρίκου της κοινωνικής αλυσίδας.


Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε νέα επανίδρυση πλέον ή να δώσουμε νέα περίοδο χάριτος.
Την ώρα που γράφουμε αυτή την επιστολή υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από κακή ή μη ιατρική περίθαλψη και αργοπεθαίνουν γεμάτοι πληγές στα κρεβάτια τους, όσοι από αυτούς έχουν. Πολλοί δε έχοντας αυτές τις πληγές σε όλο τους το κορμί και καθισμένοι πάνω σε ένα αναπηρικό κάθισμα προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται γι' αυτούς.

Ίσως όλα αυτά να ακούγονται σκληρά αλλά δυστυχώς αυτή και χειρότερη είναι η πραγματικότητα και έχουμε σκοπό να σας τη μεταφέρουμε χωρίς ωραιοποιήσεις και εξωραϊσμούς.

Ελπίζουμε και ευχόμαστε η επιστολή μας να βρει ευήκοα ώτα.

Όπως και να έχει εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ ενημερώνοντας την ελληνική κοινωνία για τα τεκταινόμενα, την εκάστοτε κυβέρνηση και αυτούς που επικαλούνται ότι μας εκπροσωπούν.


Για το Διοικητικό Συμβούλιο του Πειραϊκού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων
Βασίλειος Δημητριάδης
Γεράσιμος Πόλης
Ταχ. Διεύθυνση - Κ. Γέμελου 27 Νίκαια 18450



Monday, August 31, 2009
Άξιε γιέ της Κεφαλονίτικης γής, συγχαρητήρια!!! Τέτοιους ανθρώπους έχει ανάγκη η Ελλάδα!!

ΣΆΒΒΑΤΟ, ΑΎΓΟΥΣΤΟΣ 22, 2009

Ιδού ο ένοχος


Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ*

Η πολιτική ηγεσία του ΣΥΝ φαίνεται να ταυτίζεται πλήρως με τα έργα και τις ημέρες του πάλαι ποτέ Ενιαίου Συνασπισμού που συγκροτήθηκε από το ΚΚΕ και την ΕΑΡ υπό την ηγεσία των Χαρίλαου Φλωράκη και Λεωνίδα Κύρκου.

Ο τελευταίος μάλιστα με άρθρο του στα «Νέα» (20.8.09) επαναφέρει στο προσκήνιο την πολιτική της ΕΑΡ προτείνοντας στον ΣΥΝ να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Εδώ και χρόνια από τις στήλες αυτής της εφημερίδας ο καλός συνάδελφος Γ. Βότσης θέτει πιεστικά ερωτήματα για τον χρηματισμό των κομμάτων της Αριστεράς και απάντηση δεν έχει πάρει. Με δραματικό τρόπο επανέφερε το ερώτημα και ο καθηγητής Κώστας Μπέης. Εγώ απλώς ανακύκλωσα τις ήδη δημοσιευμένες πληροφορίες με την ελπίδα πως θα ασκούσα μια πίεση για να δοθεί μια απάντηση. Η ελπίδα μου βγήκε αληθινή και τα κόμματα της Αριστεράς αντέδρασαν. Αλλά δεν απάντησαν στα ερωτήματα που έθεσε η «Ε» και στοχοποίησαν τον ανακυκλωτή.

Αυτή είναι μια παλιά και δοκιμασμένη σταλινική τακτική που είναι προσφιλής τόσο στην κλασική της μορφή όσο και στην ανανεωτική της. Οταν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να απαντήσουμε σε κάποιο ερώτημα ενοχοποιούμε το ίδιο το ερώτημα και το δαιμονοποιούμε για να αποφύγουμε την ουσία του πολιτικού προβλήματος. Και αυτό δεν βγαίνει ποτέ στην επιφάνεια. Και η κρίση που περνάει αυτή τη στιγμή ο ΣΥΝ με τη σύγκρουση των δύο ηγεσιών του είναι καθαρή. Ή θα δημιουργήσουμε μια ΕΑΡ που θα αφομοιωθεί στο ΠΑΣΟΚ ή ανασυγκροτούμε μια Αριστερά του 21ου αιώνα με διακριτό πρόσωπο και κρυστάλλινες θέσεις. Και αυτές οι δυο πολιτικές απόψεις δεν μπορούν να δημιουργήσουν μια νέα σύνθεση γιατί είναι αποκλίνουσες.

Και όταν ένα κόμμα βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση, ένα τυχαίο γεγονός, όπως ήταν η συνέντευξή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά, μπορεί να αναδείξει τη σοβαρότητα των πολιτικών προβλημάτων, που αν δεν αντιμετωπιστούν πολιτικά, τότε οι συνέπειες μπορεί να είναι απρόβλεπτες. Και πολύ φοβάμαι πως οι ηγεσίες του ΣΥΝ έχουν χάσει το παιχνίδι και οι διάφοροι έμμισθοι γραφειοκράτες θα συνεχίσουν να αυτογελοιοποιούνται. Από τον Τύπο έμαθα πως επιθυμούν την τιμωρία μου ή την παραίτησή μου. Σε μένα δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα. Και αυτό δείχνει πως η ηγεσία του ΣΥΝ έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Τιμωρείς ή διαγράφεις κάποιον που είναι μέλος σου. Εγώ δεν υπήρξα ποτέ μέλος του ΣΥΝ. Και μπορεί να εκπροσωπώ κατά το ένα δέκατο τέταρτο τον ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο, αλλά δεν είμαι μέλος του, γιατί ακόμα δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει εγγραφές μελών. Αρα, ποιος θα διαγράψει ποιον. Ο μόνος που μπορεί να με διαγράψει είναι ο εαυτός μου. Αλλά μέχρι στιγμής δεν μου έχει υποβληθεί καμιά παραίτηση.

Σύντροφός μου από τα φοιτητικά χρόνια μού έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα επισήμανση και την επαναλαμβάνω: «Εμείς δεν χρωστάμε τίποτα στην Αριστερά. Αυτή μας χρωστάει. Ούτε με υποτροφίες μας έστειλε να σπουδάσουμε, ούτε επαγγελματικά στελέχη γίναμε ποτέ, ούτε μπήκαμε σε κάποια επετηρίδα και να πάρουμε αξιώματα. Και σκέψου πως εσύ δίνεις το 20% της βουλευτικής σου αποζημίωσης για να συντηρείς και τους γραφειοκράτες του ΣΥΝ. Είναι σαν να χρηματοδοτείς τη δίωξή σου». Στο τελευταίο είχα κάποιες ενστάσεις. Υπάρχει πρόθεση δίωξης για τις απόψεις που έχω εκφράσει κατά καιρούς. Αλλά ευτυχώς ούτε το ΚΚΕ ούτε οι γραφειοκράτες του ΣΥΝ είναι σήμερα σε θέση να στήνουν «γκούλακ» για τους αντιφρονούντες. Η ζωή συνεχίζεται, όπως και τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Και για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει τι είπα, υπάρχει και γραπτή μου δήλωση, που δημοσιεύτηκε στη χθεσινή «Ε». Αν η πολιτική γραμματεία του ΣΥΝ επιθυμεί να τη λογοκρίνει, ας το κάνει. Προσωπικά, με τη λογοκρισία δεν τα πάω καλά.

* Συγγραφέας-βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α’ Αθηνών
perkor29@gmail.com
πηγή: http://stigmatismenoi.blogspot.com/
Saturday, August 29, 2009

Επειδή διακρίνω πρόσφατα, ότι η ευγένεια και η διακριτικότητα όχι μόνο δεν εκτιμούνται αλλά μάλλον ιδεολογικοποιείται και η βλακεία, είμαι υποχρεωμένος να πω δημόσια κάποιες θέσεις μου.

Είναι γεγονός που δεν αμφισβητείται, ότι με το σύστημα της αντιπαροχής επί πρωθυπουργίας Καραμανλή του πρεσβυτέρου, καταστράφηκε σχεδόν το σύνολο του νεοκλασσικού πλούτου της Αθήνας και επιπλέον αφέθηκε η άγρια αστικοποίηση των εγχώριων μεταναστών, να δράσει από μόνη της, δημιουργώντας τερατώδη προάστια με ελλειμματική αστική σχεδίαση, όταν ο Ελ. Βενιζέλος μετά από μια εθνική καταστροφή δημιούργησε συνοικίες, βλέπε, Ν. Ιωνία, Ν. Φιλαδέλφεια, Ν. Ερυθραία, κ.α. πενήντα χρόνια πιο πρίν!

Η άγνοια κάποιων φαίνεται πλέον, ότι είναι και θέμα πολιτικής συνέχειας. Προσωπικά μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ, ότι υπάρχει τέτοια αδυναμία κατανόησης των βασικών παραμέτρων διαβίωσης των ανθρώπων που ζούμε στα πλαίσια της αναπηρίας από τους υπόλοιπους συμπολίτες μας. Η αδυναμία δε των ίδιων των αναπήρων, όχι μόνο να κατανοήσουν τις ανάγκες των συναδέλφων των, αλλά και να αναγνωρίσουν τις ίδιες τους τις ανάγκες, σε κάνει από την πολύ οργή, να βάλεις απλά τα γέλια διότι δεν μπορείς ούτε καν να κλάψεις…

Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα βασικά των βασικών, ότι είναι για έναν βαδίζοντα το πέλμα του ποδιού του, είναι για τον κινητικά ανάπηρο, το ελαστικό του τροχού της τροχοκαρέκλας που χρησιμοποιεί. Α και να μην ξεχάσω να το πω και αυτό, επίσης ο κινητικά ανάπηρος και ειδικά αυτός που χρησιμοποιεί αποκλειστικά, αναπηρική τροκαρέκλα, μπορεί να μετακινηθεί και να προσεγγίσει χώρους μόνο εκεί που μπορεί να πάει και να προσεγγίσει η τροχοκαρέκλα του, μην το ξεχνάμε παρακαλώ. Ερωτώ, λοιπόν έχετε δει πολλούς στην καθημερινότητά τους να περπατούν ξυπόλυτοι πάνω σε καρφιά, να βουλιάζουν μέχρι το γόνατο στη λάσπη ή να διακινδυνεύουν να σπάσουν πόδια, πέφτοντας μέσα σε λακούβες και να θεωρούνται όλα αυτά σωστό περιβάλλον και ποιότητα ζωής; Όταν σε χώρο που διαβιούν και κύρια πρέπει να εξυπηρετούνται κινητικά ανάπηροι, περιορίζεται ο χώρος κίνησης και έκφρασης των χρηστών, πως είναι δυνατόν αυτό, να ερμηνεύεται ως αναβάθμιση και καλλωπισμός, μόνο και μόνο επειδή τοποθετήθηκε «χλοοτάπητας» !

Συνεχίζομε για λίγο πάλι τα βασικά, η ρόδα της κάθε τροχοκαρέκλας για να μπορέσει να κυλήσει (αυτό και μόνο είναι το έργο της) χρειάζεται να είναι σε επαφή με υπόστρωμα – επιφάνεια, που θα έχει συνοχή, συνεκτικότητα, δεν θα πτυχώνει και θα έχει ένα βαθμό σκληρότητας και άνω. Προσπαθώ να κωδικοποιήσω, για να σας πω ότι δεν ΚΥΛΑ μια τροκαρέκλα πάνω σε χλοοτάπητα, ούτε σε άμμο, ούτε σε κροκάλες, ούτε σε βότσαλα και πόσο μάλλον πάνω σε ΑΔΡΑΝΗ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΑ ΥΛΙΚΑ (γαρμπίλι). Ε, όλα αυτά ΔΕΝ υπήρχαν και υπάρχουν ΤΩΡΑ, στο χώρο του ΚΑΑΠΒ – Βούλας στην παραλία, στο όνομα του καλλωπισμού του χώρου και της αναβάθμισής του.

Οι άνθρωποι με κινητική αναπηρία προσβάλλονται καθημερινά από την κυρίαρχη ανήθικη στάση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας τόσο από τον τρόπο που δομεί το περιβάλλον αλλά, και από τη διαχείριση του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος που επιβάλλει.

Αφιερωμένο στους Βασίληδες που μιλάω και τα λέμε και που είναι η έμπνευση για πολλά από αυτά που γράφω.


Wednesday, August 19, 2009

Παίρνω αφορμή από τα πολύ ευγενικά σχόλια του Στάθη στη σημερινή Ελευθεροτυπία στην στήλη του Ναυτίλος, http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=7377 1(άρθρο της 18.8.2009) για να τον ευχαριστήσω και πάλι (το ομολογώ τα είχα ανάγκη) και κύρια για τη χρονική συγκυρία που τα έγραψε και συνεχίζω με τα παρακάτω:

Εξαντλημένοι οι κινητικά ανάπηροι από τον αποκλεισμό που υφίστανται χρόνια τώρα, έχουν σε μεγάλο βαθμό αλλοτριώσει τη συλλογικότητά τους σε βαθμό μη αναστρέψιμο κατά τη γνώμη μου και εφαρμόζουν την πρώτη επίδραση του αποκλεισμού και του περιορισμού, την βία μεταξύ αλλήλων! Τα ινδικά χοιρίδια από τα σώματά τους έως και την κοινωνικότητά τους τίθενται ως πρότυπο και για την δράση σκευασμάτων αλλά και για συμπεράσματα σε κοινωνικό επίπεδο. Η διάρκεια ζωής αυτών των πλασμάτων που κάθε τους γενιά είναι λίγοι μήνες, επιτρέπει ΚΑΙ κοινωνικά πειράματα. Απαράβατος κανόνας, το γεγονός, ότι όταν περιορίσεις την ελευθερία κινήσεων και επιλογών σε μια κοινότητα και περιορίσεις και το ζωτικό χώρο που αντιστοιχεί σε κάθε άτομο, θα ξεσπάσουν επεισόδια βίας που μπορούν να φτάσουν μέχρι και την εξόντωση αλλήλων.

Καλώς ή κακώς η αρχιτεκτονική ασχολείται κύρια με το παραπάνω, δηλαδή με ζητήματα χώρου και κυρίως είναι ανθρωποκεντρική. Όταν δε, περιλαμβάνει ζητήματα διαχείρισης οικοσυστημάτων ή αστικών συγκροτημάτων «μεταμορφώνεται» σε πολεοδομία ή χωροταξία, αδελφές και υποστηρικτικές επιστήμες. Επίσης η Αρχιτεκτονική για όσους δεν το γνωρίζουν είναι ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ, δεν αρκεί ένα δημιούργημα στο χώρο να καλύπτει απλά και μόνο λειτουργικές ανάγκες (πράγμα και αυτό πολύ δύσκολο να επιτευχθεί) αλλά χρίζει αυτής της αδιόρατης από τον απαίδευτο νου ιδιότητας να αποτελεί και αισθητικό αποτέλεσμα και να προκαλεί στον χρήστη όχι μόνο ένα προβληματισμό σε ότι αφορά τη σχέση των μερών με το σύνολο αλλά να δημιουργεί και μια συντροφικότητα που θα αναδεικνύεται στο χρόνο, διότι το έργο τέχνης το αποκωδικοποιείς και το εισπράττεις στο διηνεκές.

Μέσα στον προβληματισμό των αρχιτεκτόνων δυστυχώς υπάρχουν και εκεί τα κοινωνικά στερεότυπα διότι αρχιτεκτονική που να λειτουργεί με υποθετικό χρήστη σε υποθετικά περιβάλλοντα, δεν αντέχει παραπάνω από τα όρια σκέψης και φαντασίας του δημιουργού της. Ως γνωστό τα κοινωνικά στερεότυπα δεν είναι κάτι στατικό αλλά ένας συνεχής επαναπροσδιορισμός και εδώ ακριβώς, έρχεται το δύσκολο έργο του αρχιτέκτονα, να προσδώσει διαχρονικότητα σαν οφειλή και υποχρέωση τόσο στον εργοδότη και ιδιοκτήτη, ώστε η επένδυση να μην εμπλέκεται σε χρονικότητες που θα καθιστούν μελλοντικές αναγνώσεις του έργου δύσκολες, ειρωνικές και απαξιωτικές από την στενή σύλληψή τους, αλλά και σαν εσωτερική υποχρέωση στην ίδια την αρχιτεκτονική πράξη σαν υποχρέωση στον ίδιο τον αμείλικτο έλεγχο και επανέλεγχο του ίδιου του δημιουργού. Ο καθηγητής της Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ και δημιουργός του Σταθμού των Πλοίων στο Λιμάνι του Πειραιά (αυτό που τελικά κατέληξε να είναι κέντρο εκθέσεων) κ. Ιωάννης Λιάπης άλλαζε σχέδια και ξυλότυπο ακόμη και τη στιγμή που ήσαν εγκατεστημένα ήδη τα συνεργεία στο εν λόγω έργο, έτοιμα προς σκυροδέτηση!

Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να καταστεί σαφές είναι ότι το αρχιτεκτονικό έργο αλλά και γενικότερα το δομικό έργο από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί λόγω της φύσης του δύσκολα ΑΛΛΑΖΕΙ και τροποποιείται.

Όλα τα παραπάνω είναι τα απολύτως ελάχιστα που είναι απαραίτητα για να διατυπώσω μια μικρή επιγραμματική θέση σε ζητήματα προς τεράστιο διάλογο.

Το αρχιτεκτονικό αλλά και το δομικό έργο, για τον ερευνητή αλλά και για τον καθένα που θέλει να ασχοληθεί εμπεριέχει όλες τις παραμέτρους της κοινωνικής εντολής που εξυπηρετεί, δηλώνει πάρα μα πάρα πολλά για το δημιουργό του και γενικότερα χαρακτηρίζει και την εποχή του την ίδια. Σε ότι αφορά δε την αλληλουχία και την αλληλεγγύη των γενεών, εκεί τα πράγματα είναι τελεσίδικα! Άντε να ζήσεις στους πρόποδες της Ακρόπολης αγνοώντας την ή ξαναδημιούργησε τα μπαζωμένα ποτάμια και ρυάκια που υπάρχουν κάτω από τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας!

Οι κοινωνίες που νοιάζονται για την ευημερία και την καθημερινότητά των αδύναμων κρίκων τους είναι κοινωνίες δυνατές, με διαχρονικά θεμέλια που κατατάσσονται στην πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου γένους από αιμοβόρου και πολεμικού σε γένους προόδου και πνευματικότητας.

Η υιοθέτηση του χειριστή ενός αναπηρικού αμαξιδίου ή πιο σωστά μιας τροχοκαρέκλας σαν το πρότυπο του χρήστη, που πρέπει η σύγχρονη αρχιτεκτονική σαν εκ των ουκ άνευ να είναι και στα πλαίσια της αειφόρου ανάπτυξης, φαντάζει απλή πράξη αλλά δεν είναι καθόλου, εν τέλει. Το αναπηρικό κίνημα στις Η.Π.Α. μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ επέβαλλε τελεσίδικα ότι η παραγωγή χώρων θα είναι φιλική και πρόσφορη σε όλη της την έκταση και τα ΠΟΙΟΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ για τον μέσο χρήστη τροχοκαρέκλας. Θυμάμαι δε πριν είκοσι χρόνια στο ΕΜΠ δειλά δειλά σε κάποιες εργασίες, να αποτελεί η ράμπα στοιχείο αρχιτεκτονικού διαλόγου και να περνάμε από το στάδιο του νομοθετικού εξαναγκασμού, στην ενσωμάτωση των νέων αυτών χωρικών απαιτήσεων στην αρχιτεκτονική παλέτα.

Είναι πάρα, μα πάρα πολύ λυπηρό όταν ομάδες αρχιτεκτόνων στην πατρίδα μας και του υπογράφοντος συμπεριλαμβανομένου, έχουμε δώσει μάχη ζωής για να ανοίξουμε τις προοπτικές και τον τρόπο σκέψης του τεχνικού κόσμου, να βλέπουμε μετά από τόσα χρόνια αγώνα, να γίνονται έργα φοβερής ΑΥΤΟΫΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ και να παράγεται χώρος διάκρισης, ταξικής κατεύθυνσης και ανεπάρκειας, εκεί που θα έπρεπε τα πράγματα να παράγονται ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΑ!

Ξαναγυρνώντας στην εισαγωγή μας, πρέπει κάποιοι επιτέλους να αντιληφθούν, ότι η ελευθερία, που απαιτεί αρετή και τόλμη και είναι προϋπόθεση για κάθε μορφής αυτοδιαχείρισης, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΛΗ ΖΩΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ αλλά μια νέα έκταση, μια πρόκληση, μια νέα χώρα προς κατάκτηση, ας μην φοβούνται!


Γεράσιμος Πόλης

Διπλ. Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ,

Ομότιμο μέλος του ΤΕΕ,

πρώην πρόεδρος της ΕΜΔΥΔΑΣ, Κεντρικής Υπηρεσίας Υπουργείου Υγείας,

ειδικός σε θέματα προσβασιμότητας.