About Me

My Photo
gerasimos polis
Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1962, σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και αναζητώ την αλήθεια και μόνο την αλήθεια με όποια μορφή και αν μεταμφιέζεται...
View my complete profile
Sunday, January 17, 2010

ΘΕΛΕΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟ;;

Αυτό είναι φασισμός!!!

Η φωτογραφία 17 Ιανουαρίου 2010 ώρα 14:25, δήμος Κηφισιάς.

Ίσως να μην έμπαινα στον κόπο για άλλη μια φορά να κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ πάλι γραφικός και φωνακλάς και μουρλός και, και, και. Αλλά ακριβώς μια στιγμή πριν, από το συγκεκριμένο σημείο πέρασε ένα περιπολικό.

Είναι σε τέτοιο βαθμό η ασυδοσία και η περίεργη αμνηστία της Ελλάδας, που να θεωρείται ένα φυσικό θέαμα της πόλης, η κατάληψη με προκλητικό και βάναυσο τρόπο του πεζοδρομίου από το οιοδήποτε SUV! Η ολοκληρωτική κατάληψη!

Όσο κύριοι αυτό είναι το θέαμα των πόλεων μας και όσο για να μετακινηθώ είτε με την αναπηρική μου καρέκλα είτε με το scooter μου, θα χρησιμοποιώ το οδόστρωμα, όσο μια μητέρα που μετακινεί το παιδί της με το παιδικό καροτσάκι θα εξορίζεται και θα διακινδυνεύει τη ζωή του παιδιού της, έχετε πολύ δουλειά για να μπορείτε μεγαλόσχημα να πυροβολείτε λεκτικά με το χαρακτηρισμό «φασίστα» όποιον διαφωνεί με τις απόψεις σας αφήνοντας τέτοια «μικροπροβληματάκια» να διαιωνίζονται. Νιός ήμουν και γέρασα, άσπρισαν τα μαλλιά μου, να λέω τα ίδια και τα ίδια σε συνέδρια, σε μαζώξεις, σε καταγγελίες. Πάντα η αιώνια ηλίθια απάντηση, «δίκιο έχεις φίλε μου». Τι να το κάνω ρε γελοίε, τι να το κάνω το δίκιο μου;;

Η ελληνική κοινωνία πρόσφατα δείχνει ένα περίεργο ενδιαφέρον για κοινωνικές ομάδες που ξαφνικά ήλθαν στο επίκεντρο και παράλληλα εκφυλίζονται χαρακτηρισμοί και πρακτικές. Δεν θα επιλυθούν τα προβλήματα ΚΑΝΕΝΟΣ πολίτη και επισκέπτη αυτής της χώρας αν δεν αναγνωρίσουμε το φασισμό της καθημερινότητάς μας. Άλλη μια υποκρισία, άλλη μια διαβολή για να διαιωνίζεται μια αθλιότητα.

Μάθετε πρώτα σε τι κόσμο ζω, μάθετε σε τι κόσμο ζουν πάρα πολλοί από τους συμπολίτες σας, μάθετε πρώτα ποιοι είναι οι συμπολίτες σας, ανακαλύψτε ότι δεν υπάρχει ο κόσμος τους και ο κόσμος σας, αλλά ένας αδιαίρετος κόσμος και ότι η ανεξερεύνητη πηγή της δυστυχίας σας, αρχίζει να υπάρχει εκεί που ξεκινά η αδιαφορία σας.

Είναι βία και φασισμός να μην μου επιτρέπεις να κινηθώ, βάζοντας όπου γουστάρεις το περίβλημα της κοινωνικής σου κομπλεξικότητας, είναι βία και φασισμός να είμαι άνεργος για χρόνια μόνο και μόνο γιατί έχω αναπηρία, είναι φασισμός και αναπηρία να αφήνεται στην οικογένεια όλη η προνοϊακή υποχρέωση του παιδιού με αναπηρία, είσαι φασίστας αν νομίζεις ότι όσα περιγράφω είναι δικό μου και προσωπικό πρόβλημα.

Ο αποκλεισμός δεν είναι θεωρία αλλά καθημερινή πρακτική και οφείλετε και οφείλουμε την ίση και δίκαιη μεταχείριση όλων στο ίδιο πρόβλημα. Φτιάξτε ένα τόπο αξιοβίοτο για τους κατοίκους του και τότε ίσως να ΑΠΟΚΤΉΣΕΤΕ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ να βοηθήσετε, επισκέπτες, μετανάστες και όποιους άλλους. Και μην μου πείτε ότι δεν είναι έτσι διότι δυστυχώς ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ, αλλά βλέπετε τα λόγια είναι εύκολα και γλυκιά η παγίδα της μόδας ΤΑ ΕΡΓΑ είναι τα δύσκολα, τα ΕΡΓΑ!


4 comments:

OSTRIA said...

μπραβο Μακη φοβερο το αρθρο σου !!γραφε ΜΑΚΗ ,ΤΕΤΟΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥς ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ!!

Unknown said...

Πρέπει να επιβληθεί ογκομετρικός φόρος στα αυτοκίνητα. Θηρία 3 τόνων για να μεταφέρουν 90 κιλά κρέας είναι υπερβολή.

Τώρα για τον σταρχιδισμό των γαϊδουριών δεν μπορεί να γίνει τίποτα εκτός από αστυνόμευση και πρόστιμα.

Αν έχεις πάρει ανατροφή ζώου δεν αλλάζεις, μια ζωή ζώο θα είσαι..

Unknown said...

Δες αυτό :

http://www.youtube.com/watch?v=gQRQs-N-ZIM

Μαμά στο Δρόμο said...

Έχεις δίκιο, είναι φασισμός.
Ένας φασισμός καθημερινός, που τον ζούμε όλοι στο πετσί μας καθημερινά και μας έχει ποτίσει. Έχουμε τόσο συνηθίσει τις μικρές αθλιότητες που υπομένουμε καθημερινά, που ούτε μας περνά από το μυαλό ν' αντιδράσουμε. Αντίθετα, βουτηγμένοι σ' αυτό το κλίμα από τα γεννοφάσκια μας γινόμαστε κι εμείς μικροί φασίστες, καταπατώντας τα δικαιώματα των άλλων όποτε μας γουστάρει αρκεί να "μας παίρνει". Σκύβουμε το κεφάλι στο δυνατό που μας καταπατά και καταπατούμε με τη σειρά μας τον πιο αδύνατο. Κάποιες φορές αγανακτούμε και φωνάζουμε "μα σε τι κόσμο ζούμε" κι έπειτα συνεχίζουμε με τον ίδιο ρυθμό. Το χάος των δρόμων και των πεζοδρομίων δεν είναι ασθένεια, είναι σύμπτωμα μιας πολύ μεγαλύτερης νόσου, που πάει πολύ βαθιά στην ψυχή, την ιστορία και τη νοοτροπία μας.
Αναρωτιέμαι, είμαστε άραγε αφελείς εμείς οι λίγοι που πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο να παλεύεις για μια αλλαγή;